اخترشناسان بزرگ ترین کهکشان را کشف کردند و بزرگی آن بی گمان شما را شگفت زده خواهد نمود - ساری فان

کهکشان های رادیویی غول پیکر معمایی دیگر در دنیا پر از رمز و راز هستند. آن ها از یک کهکشان میزبان (که خوشه ای از ستارگان است که به دور یک هسته کهکشانی حاوی یک سیاهچاله کلان پرجرم می چرخند) و بعلاوه فواره ها و لوب های بزرگی که از مرکز کهکشان فوران تشکیل شده اند.

این جت های مواد و لوب ها، در تعامل با محیط بین کهکشانی، به عنوان یک سنکروترون عمل می نمایند تا الکترون هایی را که انتشار رادیویی فراوری می نمایند، شتاب دهند.

ما کاملاً مطمئن هستیم که می دانیم چه چیزی این فواره ها را فراوری می نماید: یک سیاه چاله بسیار پرجرم فعال در مرکز کهکشان. هنگامی که سیاهچاله مواد را از یک قرص غول پیکر از مواد در اطراف خود بیرون میریزد (یا به وجود می آورد) به آن فعال می گوییم.

همه مواد موجود در قرص برافزایشی که در یک سیاهچاله فعال می چرخند، ناگزیر به فراتر از افق رویداد نمی رسند. بخش کوچکی از آن به نحوی از ناحیه داخلی دیسک برافزایشی به قطب ها قیف می گردد و در آنجا به شکل جت های پلاسمای یونیزه شده با سرعت هایی که درصد قابل توجهی از سرعت نور است، به فضا منفجر می گردد.

این جت ها می توانند مسافت های بسیار زیادی را پیش از پخش شدن در لوب های غول پیکر رادیویی طی نمایند.

این روند کاملاً طبیعی است. حتی کهکشان راه شیری دارای لوب های رادیویی است. چیزی که ما واقعاً نمی توانیم آن را کنترل کنیم این است که چرا در بعضی کهکشان ها به مقدار های کاملاً بزرگ و در مقیاس های مگاپارسک رشد می نمایند. این کهکشان های رادیویی غول پیکر نامیده می شوند.

این تیم در داده های جمع آوری شده به وسیله آرایه فرکانس پایین (LOFAR) در اروپا، یک شبکه تداخل سنجی متشکل از حدود 20000 آنتن رادیویی، که در 52 مکان در سراسر اروپا توزیع شده است، در پی این موارد گشتند.

ما کشف نموده ایم که بزرگترین ساختار شناخته شده ساخته شده به وسیله یک کهکشان منفرد را کشف نموده ایم. یک کهکشان رادیویی غول پیکر با طولی بین 0.04 ± 4.99 مگاپارسک تا 0.05 ± 5.04 مگاپارسک.

محققان دریافتند که این یک کهکشان بیضوی جرمی حدود 240 میلیارد برابر خورشید، با یک سیاهچاله بسیار پرجرم در مرکز آن با جرم حدود 400 میلیون برابر خورشید دارد. هر دوی این پارامتر ها در واقع در پایین ترین سطح برای کهکشان های رادیویی غول پیکر قرار دارندو

ممکن است Alcyoneus در ناحیه ای از فضا نشسته باشد که چگالی کمتری نسبت به میانگین دارد، که می تواند انبساط آن را ممکن کند - یا اینکه تعامل با شبکه کیهانی در رشد جسم نقش دارد.

محققان بر این باورند که آلسیونئوس همچنان در حال بزرگ تر شدن است و در تاریکی کیهانی دورتر است.

این تحقیق در Astronomy & Astrophysics منتشر شده.